Choir Composition by Diederik van der Laag (2022)

Ik hoop dat je groeit 
van binnen, naar boven, overdwars
Groeit in onwetendheid, ik hoop het
voor jou, voor al het andere en
voor het groeien zelf.
En, ja, er waren ook dingen, ver voor het verleden.
Dat je groeit
zoals de pijnboom naast ons huis 
zich zomaar slaperig uitrekt en uitstrekt
tot nèt over het dak van de eerste verdieping.
 
Dat je gevoed wordt
door stormen met grote namen 
of gewoon, weg door de wind 
met en in de wind, het zijn van de wind.
Dat geen einde omdat niet begonnen
dat geen einde omdat geen einde.

Dat ook chaos je ziel mag voeden,
ja, schudt het droge stof, het dorre vuil,
die dode naalden van je af.

Ik hoop dat je vrienden vindt 
dat die water over wortels, troost groter dan de maan
lachend aan de voet, aan de voet, van je voeten.
Vrienden, bij wie je kunt schuilen, voor regen
voor wat dan ook, waarin je je gelijke vindt
om samen, anders naar de lucht.
Dat je je sterk genoeg voelt om de sneeuw te dragen 
ook, zo richting de zomermaanden 
zelfs als je maar niet kunt geloven 
dat die zware, zware last, soms tot vér in April,
met je mee reist.
Of moet ik het gracieus rusten noemen?
Rusten tot in die zinderende week
van smelten, verzuchten, opluchting.

Ik hoop dat je jezelf koestert, in omarming,
dat je landt, je huid,
al het zoete, al het zoute,
alles brandstof, voor cellen, vezels, vergeving

Alles is je bron.
De vuurstorm. De stilte. Het zonlicht.
De vlammen. De ijspegels,
die als duizenden extra vingers, om je heen.
Ik hoop dat je buigt,
dat je leunt, dat je smelt,
dat je zinkt,
in het leven, mèt het leven, het zijn van het leven. 
Dat de wolken, je strijd verdrijven,
dat je sterk bent, dat je zacht bent,
dat je je wortels daar legt, en daar, en daar,
en daar, waar je aardt,
dat je aarde, mét de aarde, in de aarde, grondt,
en leunt, en licht en lucht